ჩამოვდივარ იმ დღეს ელბაქიძის აღმართზე რა, გავიხედე და ზის ორი კაცი იქვე, მზის გულზე და ბლოყინმეტყველებს, ჭეშმარიტად, ფუჭსიტყვაობის ასეთი სანიმუშო მაგალითი მეორე არც მომისმენია; ერთი ამბობს:
- რავა ხარ ძმრად?
მეორე პასუხობს:
- შენზე უკეთესად. შენ რავა ხარ?
- მეც არა მიშავს ბრად. შენ რას შვები?
- რავი ვაარ რა. შენ?
- მეც ისეთ პონტში ძმრატ. შენსკენ რა ხდება?
- არაფერი ახალი და საინტერესო. როგორ მოიარე?
- ნიჩივო რა. ჩაასწორა. შენ რას ჩალიჩობ?
- რავი რა, გაზგასული ბორჯომივით. შენ რავა ხარ ძმის გულ?
- ტაკ სიბე ძმის გულ. შენ, ბრატ?
- საკაიფოდ ძმაო შენ?
- ნელა-ნელა, როგორც მელა, შენსკენ?
- ნიჩივო ნიჩივოო, ვუძლებ , შენა?
- ისეთ პონტში. თავად?
- რავი აქეთური იქითური რაა. შენს პონტში?
- ჩემ პონტში რავი. შენა? ცხელა ტოო.
- კი ცხელა. არამიშავს. შენ რავა ხარ?
და ასე დაუსრულებლად.
No comments:
Post a Comment