ზრდილობიანი ტაქსისტი

ასე პირველი იწყებოდა რომ ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ტაქსი გავაჩერე - საშუალოდ დაფეხვილი, გაურეცხავი, ალბათ ერთ დროს თეთრი მერსედესი. ფასზე შევთანხმდით და ჩავჯექი. იგი ჩემსკენ გადმოიხარა, ფუნთულა ლოყებიანი, კეთილგანწყობილი სახე მომაპყრო და მოწიწებით მკითხა:

- თქვენის ნებართვით, შეიძლება რომ ზაპრავკა ავიღო?

და სანამ ტაქსისტისათვის ამ უჩვეულო ტაქტით გაკვირვებას მოვასწრებდი, მეც თუმცა რეფლექსურად, მაგრამ არანაკლებ გრაციოზულად თავი დავუკარი და მივუგე:

- რა თქმა უნდა.

თავი დააქნია აშკარად კმაყოფილმა. თუ სწორად მახსოვს კმაყოფილების გამომხატველი რაღაც ხმაც კი გამოსცა, თითქოს განსაკუთრებით ესიამოვნა ჩემი პასუხი, პირდაპირ გულზე მალამოდ დაედო .

- დიდი მადლობა თქვენს მშობლებს, რომ ასეთი ზრდილობიანი გაგზარდათ... - შემდეგ თითქოს შეცბა, რომ მთელი დამსახურება მხოლოდ ჩემს მშობლებს მიაწერა და სასწრაფოდ დასძინა - თუმცა ამაში თქვენი წვლილიც არის.

აქ კი მიმტყუნა დროებითმა გრაციოზულობამ და უხერხულად ამოვიბურტყუნე მადლობისმაგვარი რაღაც.

რამდენიმე წუთის შემდეგ ვისოლთან გავჩერდით გაზის შესავსებად და მანქანიდან გადმოვედით. ვისოლის ფორმებში კარგად ჩაფუთნულ ბიჭებსაც ასევე თავაზიანი ღიმილით აუხსნა თუ რა გვინდოდა, ამასობაში ვიღაც ნაცნობი ტაქსისტი აღმოჩნდა იქვე, იმასაც ცერემონიულად მიესალმა და შეთხელებული, გულმოდგინედ გადავარცხნილი თმა შეისწორა სწრაფი მოძრაობით. და თუმცა სულაც არ ვიყავი წინააღმდეგი ცოტა ხანი კიდევ მეყურებინა ამ უჩვეულო სანახაობისთვის, გაზის დატენვა ძალიან მალე მორჩა, ჩემი ტაქსისტი ცოტა წინ გადმოიხარა, მარჯვენა ხელი, ხელისგულით ზემოთ, თეატრალურად გაიშვირა ჩემი "სიდენიისკენ" და წამოიძახა:

- დაბრძანდით!

 რომ ჩავჯექით ამიხსნა, ცოტა ჩავასხიო, დიდხანს რომ არ გეცადათო. აქაც უხერხულად ვუპასუხე რაღაცა, არ იყო-მეთქი საჭირო. დარჩენილი გზა სიჩუმეში გავატარეთ, ალბათ ზედმეტი იქნება თუ ვიტყვი, რომ სიჩქარის შეზღუდვების დამწესებლების დედებზე ან 100 მეტრის რადიუსში მყოფი მანქანების მძღოლების დედებზე სიტყვაც არ დასცდენია. და საერთოდ არავის დედაზე არ დასცდენია სიტყვა. რომ მივედით მთელი რევერანსებით და "ბატონო-ჩემოებით" დავემშვიდობეთ ერთმანეთს, ორივენი რაღაცნაირად კმაყოფილები. ლიფტში ვფიქრობდი რამდენად უცნაური და ცოტა კომიკური იყო ეს ყველაფერი.

გადმოსვლისას მინდოდა მეთქვა, რომ პირველად შემხვდა ასეთი ზრდილობიანი მძღოლი, მაგრამ რატომღაც არ ვუთხარი. მომერიდა. თუ სადმე შეგხვდათ ეგ ტაქსისტი, აუცილებლად იცნობთ და მოიკითხეთ.

უსათაურო პოსტი

   ეს შეიძლება ფილოლოგებისთვის და იმათთვის, ვინც ქართულს კარგად სწავლობდა თავისთავად ცხადი რამეა, მაგრამ მე წეღან აღმოვაჩინე შესაძლო კავშირი "წამსა" და "წამებას" შორის.
   ცხოვრებაში ბევრ მოქმედებას ვასრულებთ ისე, რომ არ ვუფიქრდებით მისი შესრულებისათვის საჭირო დეტალებს ან მოქმედების ცალკეულ ნაწილებს.
   კიდევ ვარსებობთ დროში, ოღონდ ხშირად თავად ამ დროის განცდის გარეშე.
   მაგალითად როდესაც მე ფეხით მივდივარ ერთი პუნქტიდან მეორეში, ვასრულებ მოქმედებას რომელსაც სიარულს ვეძახით, მაგრამ ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას არ ვფიქრობ – "მარჯვენა ფეხი გადავდგი და ახლა მარცხენას გადავდგამ". პროცესი მექანიკურია და თავი შეიძლება სულ სხვა რამით მქონდეს დაკავებული. მაგრამ ახლა დავუშვათ რომ ფეხსაცმელში ჭიკარტი მაქვს – ნაბიჯიდან ნაბიჯამდე რომც გამექცეს გონება, ფეხის დადგმისთანავე ჭიკარტი მერჭობა და მტკივა, ტკივილი კი მაიძულებს ერთდროულად გავაცნობიერო, რომ მეტკინა, რომ ფეხი დავდგი, ფეხი მაქვს, ფეხსაცმელიც მაქვს და ფეხსაცმელში კიდე ჭიკარტი, რომ მივდივარ და გზაში კარგი დღე არ დამადგება (თუ დავუშვებთ რომ ფეხსაცმლიდან ჭიკარტის ამოღება რაიმე სირთულეს შეიძლება წარმოადგენდეს).
   ამგვარად, როდესაც ვამბობთ რომ ვიღაცა ე–წამება, მივანიშნებთ "ჭიკარტზე", რომელიც მას აწამებს, ანუ ყოველწამიერად აიძულებს ცნობიერი გახდეს თავად ამ წამის, რაღაც ფიზიკური/მენტალური პროცესის და საბოლოოდ, საკუთარი თავის.