ტაქსიში ჩავჯექი და სიგარეტს მოვუკიდე.
ცოტა ხანი ჩუმად მივდიოდით, მერე ტაქსისტი მეკითხება:
- დიდი ხანია რაც ეწევი?
- არც ისე.
- კარგი იქნება თუ დაანებებ. მაგაზე უარესი არაფერია.
- კი, ვიცი, ახლა ზუსტად დანებების პროცესში ვარ, მაგრამ ცოტა მიჭირს.
- გეტყვი ახლა მე როგორ დავანებე. ერთ დღესაც გადავწყვიტე აღარ მოვწევ-მეთქი. და ასეთი რამე მოვიფიქრე: ჯიბეში სულ მედო გახსნილი კოლოფი მაგრამ არ ვეწეოდი. თუ ვინმე მთხოვდა - პაჟალუსტა; მაგრამ მე თვითონ არ ვეწეოდი. რომ არ მქონოდა უფრო მოვწევდი.
ვაა, ცოტა ზედმეტად გავიკვირვე, რა მაგარი მეთოდია-მეთქი. მასეთ რამეს ალბათ დიდი ნებისყოფა ჭირდება-მეთქი.
- კი, მაგარია - მითხრა მან და ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოაძვრინა. ჩემი გაკვირვებული მზერისთვის არც უპასუხია, სიგარეტს მოუკიდა, ფანჯარა ცოტა ჩამოსწია და გააგრძელა:
- მერე… გავიდა ასე სამი კვირა, ოთხი კვირა, ხოდა ვუთხარი ჩემს თავს - აბა, თუ მაგარი ხარ ერთი ღერი მოწიე ისე რომ მოწევა არ დაიწყო-მეთქი. მოვწიე. აბა მეორესაც თუ მოწევ-მეთქი, ვეუბნები. კიდევ მოვწიე. და არაფერი რა, არც დამოკიდებულება გამჩენია არც არაფერი. აბა მესამეც მოწიე-მეთქი. მოვწიე… და ასე, ეს ორასცხრაათას შვიდასოთხმოცდამეცხრე ღერია, მაგრამ მოწევა მაინც არ დამიწყია - ძლევამოსილი ნაფაზი გამოარტყა, გაუპარსავი სიფათი ჩემსკენ მოაბრუნა და წარბები ასწია.
- არაჩვეულებრივია - მივულოცე მე - იმედია როდესმე თქვენს სიმაღლეებს მივაღწევ.
