Saturday, October 31, 2015

დილის ხვლიკი


ზაფხულის ბოლოს, ერთ მშვენიერ დილას, სახლში, ჩემს საძინებელ ოთახში ვნახე ხვლიკი. კედელზე იჯდა და ღია ფანჯრიდან შემოსული მზის ზოლზე თბებოდა. მე ახალი გაღვიძებული ვიყავი და მაისურს ვიცვამდი. დავინახე და ეგრე გავშეშდი, მაისურში ცალხელგაყრილი, თმააჩეჩილი და თვალებდასიებული. ჭრელი იყო, გაფარჩხული, პაწაწინა თათებით. კუდი ოდნავ მოღუნული ქონდა, სინათლის მიმართულებით. სრულიად მშვიდად იჯდა, ვერტიკალურად გაშეშებული, თავით ჭერისკენ და თვალებიც დახუჭული ქონდა. მომეჩვენა რომ ძალიან თავისუფლად გრძნობდა თავს, როგორც ჩემი და ჩემი ძმის საძინებლად გამოყოფილი ოთახის სრულუფლებიანი წევრი.
- ამ ხვლიკმა რაღაცა იცის – ნამძინარევი თავით გავიფიქრე მე, ისე რომ არ გავნძრეულვარ.
ბევრი ხვლიკი მინახავს - საგამოცდო ბიბლიოთეკის სიცხით გადახრუკულ კიბეებზე, ლაგოდეხის ბანაკის სამზარეულოს კედლებზე, ბორჯომის ტყეების ნაპირებზე გამობობღებულები, სოფელში, ძროხის ბილიკების ახლომახლო, ძველ, ქვის ყორეებზე, ქალაქში, დაბაში, სადაც გინდა მოკლედ და რანაირიც გინდა, მაგრამ ეგეთი აზრი არცერთ ხვლიკს არ აღუძრავს ჩემში. სინამდვილეში, ისინი ყოველთვის საშუალო გონებრივი შესაძლებლობების არსებებად წარმომიდგებოდნენ ხოლმე.
სანამ მეც ვაკვირდებოდი და ვცდილობდი გამომეცნო, მაინც რა იყო მისი საიდუმლო, სულაც არ დამუფლებია ის გრძნობა, რაც მგონია რომ ხვლიკის სახლში ნახვისას უნდა დაგეუფლოს ადამიანს. ანუ ცოტა ზიზღი, ცოტა ირაციონალური შიში, ცოტაც სიბრალული და ცოტა გაღიზიანება, რომ სამსახურში გაგვიანდება და რა დროს ხვლიკის დევნაა ახლა, არადა დევნა რომ მოგიწევს იცი, იმიტომ რომ ერთი დარტყმით მომკვლელი არა ხარ და მერე თუ გაგექცა, ბარე შესვენებამდე შეიძლება სდიო და ვერ დაიჭირო.
მაგრამ არაფერი ამგვარი არ მირძვნია. ეგ იყო რომ მეც მომინდა კედელზე ავბობღებულიყავი და ცოტა ხანი მზეზე მომეკალათა, გაფარჩხული თითებით ხვლიკის გვერდზე. მის ჭრელ, ლამაზ კანში, დახუჭულ თვალებში და მოსვენებულ პოზაში მხოლოდ სიმშვიდე იყო და კიდევ რაღაც უხილავი, ხვლიკური სიბრძნე და უცებ მომეჩვენა რომ ამ ხლვიკში იყო ჭეშმარიტება.
შემდეგ, რა თქმა უნდა, ეს სულელური აზრები გავფანტე და ჩემი ძმის ჩუსტები დავუშინე, შემდეგ მაისური ვესროლე (ასევე ჩემი ძმის), შემდეგ მამაჩემს დავუძახე, რომელმაც იატაკის ჯოხი და აქანდაზი მოიტანა, რაც, როგორც ცნობილია აუცილებელი ატრიბუტებია ხვლიკებთან ბრძოლისას, მერე დედაჩემმა გაიღვიძა, ჩემმა ძმამ თავისი მაისური მოითხოვა საკმაოდ უხეშად, მეზობლებმა ტელევიზორი ჩართეს, გარეთ მანქანამ დაამუხრუჭა, ვერტმფრენმა გადაიფრინა, ოფისებში კონდიციონერები აზუზუნდნენ, ვიღაცა (მთელი ქალაქი) საცობში გაიჭედა, ჩემი კედლიდან ყვითელი ზოლი გაქრა, ხვლიკი კიდევ კომპიუტერის მაგიდის უკან შეძვრა და იმის მერე აღარ გვინახავს.


Thursday, October 8, 2015

ინსტრუქცია თუ როგორ ვიტიროთ



ცოტა ხნით გვერდზე გადავდოთ ტირილის მიზეზები და ყურადღება გავამახვილოთ იმაზე, თუ როგორ ვიტიროთ სწორად, რაც გულისხმობს ტირილს რომელიც არ გადაიზრდება ისტერიკასა და აურზაურში და არც ღიმილთან მსგავსებით შეურაცხყოფას მიაყენებს ამ უკანასკნელს. საშუალო, ყოველდღიური ტირილი შედგება სახის ნაკვთების დაჭიმვისა და სპაზმური ხმებისაგან - ცრემლებისა და წკვინტლების თანხლებით, ამასთან, ეს უკანასკნელი უფრო ბოლოსკენ, რამდენადაც ტირილი მთავრდება მაშინ, როდესაც მოტირალი ცხვირს საფუძვლიანად მოიხოცავს.
რათა იტიროთ, მიმართეთ ფიქრები საკუთარი თავისაკენ, ხოლო თუ ამას ვერ შეძლებთ იმის გამო, რომ გარე-სამყაროს არსეობობის გჯერათ, იფიქრეთ ჭიანჭველებით დაფარულ იხვზე, ან ყურეებზე მაგელანის სრუტეში, სადაც არასოდეს შედიან გემები.
როცა ცრემლები მოგადგებათ სახე რიგიანად დაიფარეთ ორივე ხელით, ხელისგულებით შიგნით. ბავშვებმა უნდა იტირონ ტანსაცმლის სახელოებში თავჩარგულებმა, უმჯობესია კუთხეში. ტირილის საშუალო ხანგრძლივობა - სამი წუთი.

ხულიო კორტასარი


ინსტრუქცია, თუ როგორ ვიმღეროთ

დასაწყისისათვის სახლში ჩაამტვრიეთ ყველა სარკე, უღონოდ ჩამოყარეთ ხელები, ცარიელი მზერით მიაშტერდით კედელს და გაირინდეთ. იმღერეთ ერთადერთი ნოტი, მოუსმინეთ მას შიგნიდან. თუ მოგესმებათ (თუმცა ეს მოგვიანებით უნდა მოხდეს) რაღაც მსგავსი ზაფრით მოცული ლანდშაფტისა, ქვებს შორის დანთებული კოცონებისა, მათთან ჩაკუზული, ნახევრადშიშველი ხალხის სილუეტებით - ვფიქრობ, სწორ გზას ადგახართ და ასევე თუ გაიგონებთ მდინარეს, მის ნაკადს ჩამოყოლებული შავ-ყვითელი ნავებით, თუ გაიგონებთ ახალგამომცხვარი პურის სურნელს, ცხენის ჩრდილს.

მოგვიანებით შეიძინეთ ფრაკი და ვოკალური მუსიკის სახელმძღვანელო, ნუ იმღერებთ ცხვირში და ასევე შეეშვით საწყალ შუმანს.

ხულიო კორტასარი

Thursday, October 1, 2015

პრინტერსტელარი

ჩვენი ინტერგალაქტიკური ექსპედიცია დასასრულს უახლოვდებოდა და დედა დედამიწისკენ უნდა გადმოგვეხვია, როდესაც ბენზინი თითქმის გამოგველია.
სხვა გზა არ იყო, რომელიმე ჩვენგანი უნდა გაფრენილიყო სამარქაფო ხომალდით იქვე ახლოს (შედარებით, რა თქმა უნდა) მდებარე პლანეტაზე და ბენზინის მარაგი შეევსო.
ჩვენი მრავალწლიანი მომზადების თუ გავითვალისწინებთ, ასეთი რამე არ უნდა დაგვმართნოდა, მაგრამ რას იზამ, ღია კოსმოსში ვერასოდეს ამოწურავ გაუთვალისწინებელ შემთხვევებს.
ხომ გითხარით, ვუსაყვედურე თანამგზავრებს, უფრო საფუძვლიანად უნდა გაგვეზაპრავკებინა-მეთქი. მაგრამ რაღას ვიზამდით, გავითვალეთ სუპი-სოუზი-გადი-მოუსვი და ჩემი ბედი რა ვთქვი, მე მერგო წილად ეგ დავალება.
ამ პლანეტის შესახებ არაფერი ვიცოდით - გარდა იმისა რომ გაზაპრავკება შესაძლებელი იქნებოდა, ცხადია - ამიტომ საფუძვლიანად მოვემზადე ყველანაირი მოულოდნელობისათვის, მაგრამ როგორც მერე აღმოჩნდა, სულ ტყუილად.
ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, გავუდექი გზას. პლანეტასთან მიახლოებისთანავე შევამჩნიე, რაღაცა ვერ იყო რიგზე და რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მით უფრო მეტად მაწვებოდა გულზე ავი წინათგრძნობა. საკმარისად ახლოს რომ მივედი იმისათვის რომ რამე გამერჩია, უკვე შევძელი დარწმუნებით მეთქვა - მთელი პლანეტის ზედაპირზე, ყოველ შემთხვევაში სადამდეც თვალი გამწვდებოდა, იაფფასიანი ლინოლეუმი იყო გადაკრული, გიფსოკარდონით ერთმანეთისაგან გამოყოფილ, ოთხკუთხედ კუნჭულებში ასობით, ათასობით, ათიათასობით და კიდევ მეტი ხალხი იჯდა მაგიდებთან, კომპიუტერებთან, სტეპლერებით, კალმებით, მიღება-ჩაბარების აქტებით და მოკლედ ყვენალაირი საოფისე ინვენტარით გარშემორტყმული და სამუშაოში ქონდა თავი ჩარგული.
პლანეტის მზეც კი ერთ უზარმაზარ ოფისის ნათურას გავდა და ფლუორესცენტულ, ცისფერ და ცივ ნათებას გამოსცემდა.
როდესაც დავეშვი, სასიამოვნოდ ჩაცმული ოფის-მენეჯერი გოგონა გამომეგება და სანამ გააზაპრავკებთ, იქნებთ პერერივზე დაგვეწვიოთ, ჩვენს ოფისში უფასო საჭმელი მოაქვთ და ინტერგალაქტიკურ გამზაპრავკებლებზეც გვაქვს გათვლილიო. ნამგზავრი და ნანერვიულები უკვე კარგად მოშიებული ვიყავი და ბევრი ფიქრის გარეშე დავთანხმდი, მითუმეტეს რომ ბაკის შევსებას ნახევარი საათი მაინც დასჭირდებოდა.
ჭამისას თავიდან სიჩუმე იყო, მაგრამ მერე ერთმა აღნიშნა:
- კოსმო-აჯაფსანდალს მარილი აკლია.
- არა რატომ, მე მომწონს - თქვა მეორემ.
- მაგრამ კოსმო-ქაბაბს არაუშავს.
- წინა პროვაიდერს უკეთესი საჭმელები ქონდა - განაცხადა მესამემ.
- ზოგადად კი, მაგრამ კოსმო-კარტოფილი ამათ უკეთესი აქვთ - თქვა პირველმა
- კოსმო-ტყემალი მომაწოდეთ თუ შეიძლება - მომმართმა ერთ-ერთმა.
ჩქარ-ჩქარა ვჭამდი და შიგადაშიგ ზრდილობიანად ვიღიმოდი.
პლანეტიდან გამოფრენისას საათს დავხედე - ჩემი გათვლებით იქ 45 წუთზე მეტი არ გავჩერებულვარ.
ჩვენს ხომალდი ისევ ისე ტივტივებდა უწონადობაში როგორც დავტოვე, მაგრამ როგორც კი ფეხი შიგ შევდგი და სკაფანდრი მოვიხადე, მაშინვე დამეტაკა ავისმომასწავებელი სიჩუმე. დიდხანს ვეძებდი ჩემს თანამგზავრებს ხომალდის უეცრად დაძველებულ კუთხეებში. ბოლოს როგორც იქნა ვიპოვე ერთ-ერთი და ძლივს ვიცანი: დანაოჭებული ხელები, რომელიც რამდენიმე საათის წინ ახალგაზრდულ ძალას ასხივებდნენ, მისუსტებულ მუხლებზე დაეწყო, ჭაღარა თავი ჩაექინდრა და ბებრული ძილით ეძინა.