მანქანა რომელიც მანამდე უკან მოგვყვებოდა ცოტა გაგვცდა, შემდეგ დაამუხრუჭა, შემდეგ ისევ აუჩქარა რათა დაგვწეოდა და ბოლოს როგორც იქნა გაგვისწორდა. ჩაწეულ ფანჯარაში გაწითლებული სახე გამოჩნდა, რომელზეც ჩქარ-ჩქარა ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს საჭის კონტროლზე კონცენტრაცია და უკონტროლო ბრაზი.
- რა გააკეთე? - დაიყვირა ემოციებისგან და ღამის ლამპიონებისგან დინამიურმა და დალაქავებულმა სახემ.
- რა გავაკეთე? - გაუკვირდა ჩემს ტაქსისტს.
მანქანა ჩამოგვრჩა, თითქოს ასეთი პასუხისგან გაოგნებულმა მძღოლმა ფეხი მუხრუჭს გლიჯა.
მაგრამ მანქანამ ახალი ძალით დაიღმუვლა და ისევ გვერდში ამოგვიდგა.
- რა გააკეთე? - დაიყვირა ისევ, ახლა უკვე უმისამართოდ, რადგან ამხელა ბრაზის ერთ ადამიანზე კონცენტრირება არა მგონია შესაძლებელი იყოს.
- რა გავაკეთე? - ისევ გაუკვირდა ჩემს ტაქსისტს.
ამასობაში ჩვენს ირგვლივ მყოფი მანქანების ყურადღებაც მივიქციეთ. ერთ-ერთი მეორე მხრიდან ამოგვიდგა, ფანჯარა ჩამოსწია იმანაც და იქიდან ორი ცნობისმოყვარე თვალი გამოჩნდა.
- რა გააკეთე? - დაგვიძახა ახალმა მეზობელმა.
- რა გავაკეთე? - ხელები გაშალა ჩემმა ტაქსისტმა, რამდენადაც მისცა ამისი საშუალება თავისმა ფუნქციამ მანქანაში.
მერე გზაჯვარედინს მივაღწიეთ და სხვა მანქანები ჩამოგვშორდნენ.
- რა გააკეთე ამისთანა? - ვკითხე ჩემს ტაქსისტს.
- რა გავაკეთე ამისთანა? - შემომჩივლა იმანაც.
ასე დარჩა საუკუნო საიდუმლოდ, თუ რა ჩაიდინა ჩემმა პუტკუნა, კახელმა ტაქსისტმა.
